Background of this Blog

Simula ng July 2012, pinasimulan ko ang isang pag-aaral na may kinalaman sa ekonomiya at politika. Ito marahil ay bunsod ng aking pagnanais na ibaling ang aking galit sa konstruktibong pamamaraan. 

Galit ako sa dahilang ang desisyon ko na pagtuunan ng pansin na maiangat ang kabuhayan ng aking pamilya ay nauwi sa isang malaking kapahamakan. Bunga ito ng aking kamangmangan. Wala naman akong maaaring sisihin dahil hindi naman ito naituro sa akin.

Ang kawalan ko ng kaalaman sa financial education ay naging dahilan upang ako ay tumanggap ng maraming responsibilidad upang higit pang madagdagan ang salaping aking kinikita na pansuporta sa pamilya. Bunga nito, hindi naging balanse ang buhay ko. 

Paglipas pa ng ilang mga taon, natutunan ko ang ukol sa Austrian school of economics at libertarian political economy. Nawalan ako ng gana na ipagpatuloy ang pagsusulat bunga ng dalawang ulit kong karanasan na mawala sa web ang blog na ginawa ko. Nitong huli, ang mga sinulat ko mula mga buwan ng Febrero hanggang Abril ay nawalang lahat. Mahigit kumulang marahil sa 30 mga artikulo ang naglahong parang bula. 

Dagdag pa rito, sa loob ng pitong buwan kong pananatili dito sa South Korea, dalawang ulit akong nakaranas ng paninikip ng dibdib at hirap sa paghinga. Nararamdaman ko na ang aking lakas ay hindi na kagaya ng dati. Malapit ko nang marating ang dapit-hapon ng aking buhay. Nananalangin pa rin ako na sa kabila ng kawalan ng katiyakan ng buhay, manawari ay bigyan pa ako ng karagdagang 24 na mga taon. Gusto ko pang makita ang anak ng aking mga anak.

Sa pagkatok ng kaisipan ng kamatayan, itinanong ko sa aking sarili, ano ang nais kong maiwang alaala para sa aking mga anak, mga mahal sa buhay at mga kakilala? Tama bang unahin ko ang pag-aaral ng ekonomiya at ipagpaliban ang pagtuturo sa aking mga anak sa daan ng Panginoon? Itinanong ko rin sa aking sarili kung ano ang higit na mahalaga at magpapasaya sa akin.  

Kagabi, ako ay nanalangin na ipakita ng Panginoon sa akin ang mga bagay na dapat kong gawin. Aking napagtantao na hindi ko na dapat pang ipagpaliban ang pagtuturo sa aking mga anak. Ang panalangin ko lang, sana ay hindi pa nga huli ang lahat. 

Kapahingahan kay Jesus

Ang mga batang tulad niyo ay parang hindi marunong mapagod. Masaya kayong maglaro. Hindi niyo napapansin na lumilipas ang maghapon. Magpapahinga lang kayo pag nakaramdam ng gutom o pagod.

Maraming mga tao ay pagod na sa buhay sa maraming mga dahilan. Pagod nang magtrabaho, pagod sa dami ng problema, pagod sa pag-aaral o pagod sa kabiguan sa buhay ay ilan lang sa mga halimbawa nito.

Sa Mateo 11:28-30, mababasa natin ang tungkol sa lunas sa pagod sa buhay. Ito ay masusumpungan sa pamamagitan ng kapahingahan kay Jesus.  

Kumusta na ba kayo mga anak? Kumusta ka na kuya Arcel? Kumusta ang inyong pag-aaral? Napapagod na ba kayong mag-aral? Masaya ba kayo? 

Dapat lang na mag-aral kayo ng mabuti. Higit sa lahat, dapat ninyong pag-aralan ang Biblia. Humihingi ako ng paumanhin at hindi ko kayo naturuan ng tuloy-tuloy. Masyado akong naging abala sa aking trabaho at pag-aaral. Nakaligtaan ko kayong turuan ng masinsinan sa Salita ng Diyos. 

Ang panalangin ko na sa inyong paglaki kayo ay patuloy na lumakad sa daan ng Panginoon kahit wala na ako. Of course, gusto kong makita pa rin kayo na magkaroon ng inyong sari-sariling pamilya. Kaya lang, sa nararamdaman ko sa ngayon, parang pakiramdam ko, unti-unti na akong humihina. Matanda na ako.

Tatandaan niyo lang mga anak, kahit anong pagsubok sa buhay ang dumating sa inyo, laging naririyan ang Panginoon na handang umagapay sa inyo. Siya ang tawagan ninyo. Hindi Niya kayo bibiguin kung taus-puso niyo Siyang hahanapin. 

Nais ng Diyos na maging masaya at maginhawa ang inyong buhay. Nais ni Jesus na maranasan niyo ang kapahingahan sa Kaniya.  

Paano ba mararanasan ang kapahingahan kay Jesus? Ano ba ang ibig sabihin ng kapahingahan kay Jesus?

Paglapit

Una, ang kapahingahan kay Jesus ay mararanasan sa pamamagitan ng simpleng paglapit sa Kaniya. At makakalapit lamang sa kaniya ay ang mga taong may pananampalataya sa Diyos. At ang isang tao ay magkakaroon lamang ng pananampalataya sa Diyos sa pamamagitan ng pakikinig ng Kaniyang Salita. Matutunan ninyo sa Salita ng Diyos na walang kabuluhan ang magtiwala sa sariling kakayanan na nagiging dahilan ng kayabangan at paglayo sa Kaniya. 

Huwag lamang puro sarili niyo ang iniisip niyo. Matuto rin kayong pahalagahan ang iniisip at damdamin ng nanay niyo, ng kapatid niyo, ng ibang tao. Huwag puro sarili. Hindi nais ng Diyos na kayo ay maging makasarili. Nakakapagod ang mamuhay na makasarili. Ang mamuhay sa piling at para ka y Jesus ay papawi sa inyong kapaguran.  

Ang tao ay napapagod bunga ng kanilang pagtanggi na lumapit kay Jesus at sa halip ay gumagawa sila ng mga bagay-bagay na makakaaliw sa kanila. Ito ay maaaring laruan, kasintahan, asawa, anak o ambisyon. Ang mga ito ang ginagawang "mga diyos" ng maraming mga tao. Ang resulta ay kapaguran.  

Huwag sana maging huli ang lahat na bago kayo tuluyang lumapit sa Diyos ay masira pa ang buhay niyo. Madalas kasi inaakala nating mga tao, mas alam natin patakbuhin ang ating buhay. Wala tayong tiwala sa Diyos. Sinasabi ng ating labi na tayo ay may tiwala sa Diyos subalit baliktad ang ating ginagawa. Mabuti na lamang ang Diyos ay punum-puno ng biyaya at ang Kaniyang Espiritu ay patuloy na kumikilos sa ating buhay. At bunga nito, sa paglipas ng panahon, makikinig rin tayo at makikita natin ang kamalian ng landas na ating pinili. Sana nga lang ay huwag maging huli ang lahat bago ma-realize ang lahat ng ito. 

Ang wika ni Jesus sa Juan 6:35, "Ako ang Tinapay ng Buhay. Ang sinomang lumalapit sa Akin ay hindi na muling magugutom at sinumang nananalig sa akin ay hindi na muling mauuhaw."

Paglilingkod

Ikalawa, ang kapahingahan kay Jesus ay hindi nangangahulugan na wala na kayong gagawin. May binabanggit si Jesus na "pamatok" na dapat kunin sa paglapit sa Kaniya. Sinabi Niya na magaan ang Kaniyang pamatok at madaling buhatin ang pasanin na Kaniyang ibibigay. 

Sa Biblia, ang pamatok ay isang kahoy na inilalagay sa likod ng kalabaw o baka upang magpasan ng mga mabibigat na bagay o sakahin ang bukid. Pinagagaan ng pamatok ang isang mabigat na gawain o pasanin. 

Ang pamatok din ay ginagamit na simbolo ng pang-aalipin, paninikil at pagsupil. Nakakabit dito ang ideya ng mabigat na pasanin. 

Ang pamatok na gawa ng tao ay mahirap pasanin, masyadong mabigat at nakakapagod. Ang mga regulasyon na gawa ng tao at mga pressures sa ekonomiya at sa lipunan ay mga pasaning mahirap buhatin. Kaya maraming tao ngayon ay pagod at nangangailangan ng kapahingahan kay Jesus. 

Kakaiba ang pamatok ni Jesus. Sa halip na ikaw ay mapagod, ikaw ay makakasumpong ng kapahingahan. Ang pagkuha ng pamatok ni Jesus ay nangangahulugan na ikaw ay handa na sumunod sa Kaniya. Kailangan dito ang commitment. Kailangan ang commitment sa pagsunod at paglilingkod sa Kaniya. 

Pag-aaral

Sabi ni Jesus, "Mag-aral kayo sa akin." Kadalasan, nakakabit sa pag-aaral ang hirap. Subalit iba ang klase ng pag-aaral na iniaalok ni Jesus.

Isang balita ang lumabas mula sa NBC nang Agosto 23, 2007 tungkol sa pinagmumulan ng stress ng mga kabataan, edad 13 hanggang 24. Sa mga edad 18 hanggang 24, trabaho at pera ang pinanggalingan ng kanilang stress. Sa mga mga edad 13 hanggang 17, pag-aaral ang pinagmumulan ng kanilang stress.

Ang paanyaya ni Jesus na mag-aral ay ibang klase. Ito ay pag-aaral na panghabang-buhay. Ibig sabihin, habang tayo ay nasa buhay na ito, patuloy na kinakailangan nating matuto ng Salita ng Diyos. Huwag nating iisipin na alam na natin ang lahat. Kinakailangan tayong lumago sa pagkakilala sa Diyos sa pamamagitan ng pag-aaral ng Banal na Kasulatan. 

Marami din tayong matutunan kay Jesus mula sa ating mga karanasan sa buhay kasama na ang mga pagsubok at mga mabibigat na suliranin. Sa gitna ng pagsubok, dapat nating isipin na nais ng Diyos na tayo ay maging kagaya ng Kaniyang Anak. Kaya dapat tayong magpasalamat sa mga pagsubok sa buhay. 

Pagtatapos

Ang kapahingahan kay Jesus ay mararanasan sa pamamagitan ng simpleng paglapit sa Kaniya na may pananampalataya. Ito rin ay nangangailangan ng taus-pusong paglilingkod at patuloy na pag-aaral. Makakasumpong kayo ng kapahingahan sa gitna ng nakakapagod na mundo sa pamamagitan ng paglapit sa Kaniya, pagpasan ng Kaniyang pamatok at pag-aaral sa Kaniya. Ang ganitong uri ng kapahingahan ay hindi niyo masusumpungan sa mundong ito. 

My Sons' Names

Ang artikulong ito ay patungkol sa maikling kuwento kung bakit Arcel, Ashriel at Abbey ang napili kong ipangalan sa tatlo kong mga anak na lalake. Bawat isa sa kanila ay nagpapaalala sa akin ng isang mahalagang yugto ng aking buhay at nagtuturo ng isang mahalagang aral. Dalangin ko lamang na sana ang mga aral na ito ay maging totoo hindi lamang sa aking buhay, kundi sa buhay din nila, sa buhay ng kanilang ina, at sa buhay ng maraming mga mananampalataya.

Arcel

Arcel ang pangalan ng panganay ko. Hinango ko ang kaniyang pangalan sa Strong's Bible Concordance. Of course, walang "Arcel" doon kundi "Archel". Mahirap banggitin ang "Archel" so I removed yong "h". 

Ang kahulugan ng "Archel" ay "God is supreme" or "God is first". Tamang-tama, dahil siya ang panganay kong anak. Dapat na mauna ang Diyos sa buhay niya at sa buhay namin. 

Napili ko ang "Archel" bunga ng aking paghahanap ng pangalan na kombinasyon ng aking pangalan at ng pangalan ng aking kabiyak. Arlene ang kaniyang pangalan; Ruel naman ang sa akin. Pinili ko lamang ang unang dalawang letra sa kaniyang pangalan "AR" at sa akin naman ay "EL". Ang "C" ay idinagdag ko na lang para madaling bigkasin.

Ashriel

Ashriel naman ang pangalan ng ikalawa kong anak. Siya ang pangalawang "Ashriel". Ang unang anak namin na "Ashriel" ang pangalan ay namatay ng tatlong buwan pa lamang. Masakit ang alaalang yon. Masakit mawalan ng anak. Naalaala ko pa na pagkatapos naming mag-asawa umuwi galing sa libing at pagpasok ng bahay, bigla kaming nagkatinginan at bigla kaming sabay na umiyak, iyak na nauwi sa pagtaghoy. 

Hindi na maganda ang aking pakiramdam sa aming pagdadalamhati. Pinilit kong kumalma at unti-unti kong pinakalma rin ang aking asawa. Ang sabi ko, "Tama na."

Ang pinakamalungkot na bahagi pala ng isang namatayan ay ang pagkatapos ng libing. Kasi habang naglalamay, naroroon pa rin ang kaniyang katawan at nakikita mo siya. Nababawasan din ang iyong kalungkutan dahil ikaw ay abala sa pag-aasikaso sa mga bisita.

Muli naming ipinangalan ang "Ashriel" sa ikatlo naming anak upang huwag mawaglit sa aming alaala ang pangalawa naming anak. Nasasabik din akong makita siya sa kabilang buhay. Pero sa kasalukuyan, kailangan pa munang manatili ako rito para sa aking tatlong mga anak. 

Ang kahulugan ng "Ashriel" ay "God has filled with joy'. Mahirap maranasan ang tunay na kagalakan maliban na maranasan mo muna ang tunay na kahulugan ng pagdadalamhati. Sa gitna ng lumbay, doon mo higit na mapapahalagahan ang kagalakang nagbubuhat sa Kaniya. Ashriel, ikaw ay ibinigay nang Diyos sa amin na iyong mga magulang upang kami ay mapaalalahanan na ang tunay na kagalakan ay sa Diyos lamang nanggagaling.

Abbey

Abbey naman ang pangalan ng bunso naming anak. Nang panahon na siya ay pinagbubuntis pa lamang, ako ay abala kasama ng ibang mga pastor sa Payatas sa pakikilahok sa politikang pangbarangay. Tumakbo akong kagawad udyok ng aking mga kasama at para lamang mapunuan yong bilang na kinakailangan sa aming grupo. Wala sa loob ko ang mga ginagawa ko ng panahong yaon.

"Abbey" ang napili kong pangalan dahilan sa ang ikalawang kahulugan nito sa dictionary na aking tiningnan ay "community". "Monastery" ang unang kahulugan. Nagustuhan ko ang idea ng community. Para sa akin, si "Abbey" ay nagpapaalala na ang aking pananampalataya ay may kinalaman sa pampublikong buhay.

Pagtatapos

Yan po ang maikling kuwento kung bakit ganiyan ang pangalan ng aking mga anak. Dalangin ko na sila ay makakilala rin ng personal sa Diyos na lumalang ng lahat ng bagay at sa Diyos na nagsugo ng Kaniyang Anak para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Nawa ay maparangalan ang Diyos sa buhay ng aking mga anak. 

Spiritual Direction

Ang pagpili ba ng Diyos kay Abraham upang gabayan ang kaniyang mga anak at ang kaniyang sambahayan upang maingatan ang daan ng Panginoon (Genesis 18:18) ay para lamang sa kaniya at hindi sa mga amang Kristiyano sa kasalukuyan? Paano ito magagampanan ng mga Kristiyanong magulang na napilitang maghanapbuhay sa ibayong dagat bunga ng kawalan ng pang-ekonomiyang oprtunidad sa bansa? Sapat bang dahilan  na pabayaan ng isang ama ang kaniyang tungkulin ng espirituwal na paggabay matugunan lamang ang pangangailangan sa pagkain? 

I have taken my cross

Jesus, I my cross have taken
All to leave and follow Thee
Destitute, despised, forsaken
Thou from hence, my all shall be

Perish every fond ambition
All I've sought, and hope or known
Yet how rich is my condition
God and heaven are still my own

Nahati ang Simbahan Dahilan sa Kape

Isang simbahan ang nahati dahilan sa pag-inom ng kape. Ito ay naikuwento lang naman sa akin ilang taon na ang nakakalipas. Maaaring mali ang aking mga detalye. Ito lamang ang aking naalala:

Tuwing matatapos ang pagsamba, nakagawian ng simbahang ito ang magkape. Ang simbahang ito ay binubuo ng mga nakakaangat sa buhay at mga mahihirap. Nagsimula ang pagtutol sa pag-inom ng kape ng mga mahihirap sa isang maybahay ng opisyales ng simbahan. Lumaki ang usaping ito hanggang ang kape ay maging simbolo ng pagkakahati ng mga mahihirap at ng mga nakakaangat sa buhay. 

Ang pastor ay pumanig sa mga mahihirap. Samantalang ang "higher court" ay pumanig sa mga mayayaman. Nahati ang simbahan sa bandang huli. Ang wika ng pastor: "Ang mga mahihirap kung magbigay sa Diyos nagbibigay. Samantalang ang mga mayayaman ay hindi tuluyang bumibitaw ang kanilang mga kamay sa kanilang mga kaloob at sila ang nagpapasiya kung saan dapat mapunta ang kanilang ipinagkaloob."

Marahil ay hindi eksakto ang kuwento ng pastor at ang kaniyang pagsasalarawan sa mga nakakaangat sa buhay. Siguro naman hindi lahat ng mga mayayaman ay katulad ng kaniyang naging karanasan. 

Ang ganitong klase ng mga kuwento ay nagpapatunay lamang na hindi perpekto ang mga tagasunod ng Kristiyanismo. Marami ring kuwento sa Bagong Tipan ang nagpapatunay sa batik ng mga tumanggap ng ebanghelyo ni Kristo. Subalit hindi maaaring pasubalian ng ganitong mga kuwento ang katotohanan na ang ebanghelyo ay nagdulot din ng pagbabago sa buhay ng marami.

Isang kuwento sa Bagong Tipan na may pagkakatulad at pagkakaiba sa simbahang ating nabanggit. Ang kuwentong ito ay mababasa sa Gawa 6:1-7. 

Ang mga mananampalataya noong unang siglo ay kumaharap sa isang suliranin bunga ng pagdami ng kanilang bilang. Nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan ang dalawang grupo ng mga Hudyo na may kinalaman sa pagbibigay ng pagkain sa mga balo. Ang dalawang grupong ito ay ang mga Griegong Hudyo at mga Hebreong Hudyo. 

Sa ating panahon, marahil ang katumbas nito ay ang kaibahan ng mga "purong" Filipino (Hindi malinaw sa akin ang ibig sabihin nito at kung mayrron ba talagang purong Filipino sa kasalukuyan) sa mga Filipinong may dugo at diwang banyaga na kung saan ang kanilang pananalita at mga gawi ay kakaiba sa karamihan ng mga mamamayan. 

Marahil ang hindi pagkakaunawaan ukol sa pagkakaloob ng pagkain sa mga balo ng mga Griegong Hudyo ay simbolo lamang ng mas malalim na hindi pagkakaunawaan sa pagitan ng dalawang grupo ng mga Hudyo. Makikita natin dito na kahit noong unang panahon, naroroon na ang mga suliranin na may kinalaman sa pagkain at sa antas ng dugo at pananaw. Ito ay naganap sa panahon na itinuturing ng marami na "ideal stage" ng Kristiyanismo.

Isang malinaw na kaibahan sa dalawang kuwento ay hindi nauwi sa tuluyang paghihiwalay ang situwasyon noong unang siglo. Sa halip, nang ito ay malapatan ng lunas, lalong lumaganap ang Salita ng Diyos at patuloy na dumami ang bilang ng mga mananampalataya. Ang lunas na inilapat ay ang pagpili ng pitong lalaki na puspos ng Banal na Espiritu at karunungan upang maipasa ng mga apostol ang responsibilidad ng pagpapakain at nang sa gayon ay matuunan ng pansin ang panalangin at ang ministeryo ng Salita ng Diyos. 

Bilang isang ama at isang pastor, naisip ko, kung mahalaga para sa patuloy na paglago ng Iglesia ang pagbibigay tuon sa panalangin at Salita ng Diyos, gaano kahalaga kung magkagayon ang mga ito para sa kaligtasan at paglago ng aking mga anak? Tamang intindihin ang kanilang pangangailangan sa pagkain. Subalit ito ba ay sapat nang dahilan upang ipagpaliban ang kanilang pangangailangang espirituwal? 

A Father's Longing

As a Filipino working overseas, what's the use of earning, of teaching other people and yet my children are not well taken care of spiritually. Thanks to the Internet and to blogging, distance is no longer an excuse for me not to train my children in the way of the Lord.

The ideal of course is to do it actually in close proximity to your children. But that's not possible now. Instead of feeling guilty due to the necessity of leaving them, why not do something to teach them using modern technology?

My responsibility is to shepherd my three children - Arcel, Ashriel and Abbey. Let them be my legacy. I have to start teaching them first before teaching others. By Your grace, help me focus Lord only on this one thing.